Voor ons schrijvers onderling

Het is nacht tussen drie en vier. Dan lig ik altijd een uurtje wakker. Of langer. Niet als gevolg van een sanitaire stop, maar vanwege creatieve hersenspinsels die 's nachts onbeheersbaar in mijn brein te hoop schijnen te lopen. Wanhopig zoekend naar een uitgang. Anders gezegd: ik werk in mijn slaap. En om die weer te kunnen hervatten moet ik mij eerst van die ideeën ontdoen. Dat kan maar op één manier. Aan de vergetelheid onttrekken. Ergens downloaden dus. Voor 't geval één ervan bij het krieken van de dag nog steeds bruikbaar blijkt te zijn. Klanten vonden dat fijn en betaalden ervoor. Want ik schreef wat zij wilden schrijven maar zelf niet konden. In het analoge tijdperk lag er op m'n nachtkastje een balpen voor zo'n notitie. Met een ingebouwd mini lampje. Om echtelijke ergernis te voorkomen.

Anno nu vertrouw ik deze breinproductie toe aan een iPhone. Of iPad. Die is groter.

Ik zie straks wel of ik er echt iets mee kan. Voor krant of tijdschrift. Maar dan moeten zoveel mogelijk van hun lezers zich er wel in herkennen. Dus moet ik hun doelgroepen weten te raken. Want kunnen schrijven is pas nuttig als je weet op te vallen, nieuwsgierig te maken, herkenbare meningen hebt, problemen oplost, klanten overtuigt, leden werft, adverteerders aantrekt en liefst ook nog een aha-beleving weet op te oproepen. Zo van:

Verrek, dat heb ik nou ook. Maar hoe komt-ie dan weer in slaap?

Dat zal ik je vertellen: dan draai ik mij om. En dus àf van het gisteren. Ik geniet nog even na van de recente breinproductie waar ik tot op dát moment best tevreden mee ben. Vervolgens trek ik een handdoek over m'n hoofd om het ochtendgloren niet de kans te geven me voortijdig opnieuw te wekken. En om voor één of twee uurtjes weer zo'n stroom ingevingen in te dammen. En tijdelijk op afstand te houden. Meestal lukt dat wel. Voor vandaag niet vrees ik. Alleen al de gedachte aan ongewild wakker blijven liggen is al gloeiend fout. Ik weet 't. Angst om niet meer te kunnen slapen is cafeïne voor de geest. Die blijft dan zo wakker als een dief die goud ziet maar er niet bij kan. Of een Rolex. Dat kan zelfs fobie-achtige vormen aannemen. Ben al eens naar zo'n slaappsycholoog geweest. Dat hielp natuurlijk niet. Want één ding weet je meteen al zeker: deze dag zul je moeten zien te overleven met te weinig slaap.

Leve de uitvinding van adrenaline!