Auto als Maîtresse

IK BEN NOG UIT DE TIJD

... dat auto's zelden de 100 haalden. Dat konden ze eigenlijk nog niet. Niet lang want anders rammelden ze uit elkaar. De wegen lieten dat ook nog niet toe. Met 80 kwam je er net zo goed. Hoewel… 1957 reed ik een keer 120. Geholpen door w at rugwind en hellend wegdek van met de hand in het gelid gelegde klinkertjes. Op de "snelweg" bij Hardinxveld. Dat was eigenlijk eng… en riskant dus.

Nu auto's desnoods 200 kunnen, beweert men dat de verkeersstroom stukloopt bij 100 kilometer per uur. Dat is dus niet waar. Ik kan het bewijzen. Ik ben nog heel.

Spagaat

De wereld draait gewoon door. Niet eens wat langzamer. Het zijn de ménsen die 130 willen. Dat is leuk en je houdt je aandacht er tenminste bij. Dat was destijds mijn motief om hard rijden. 160 als het even kon. Niet om eerder aan te komen. Maar zo hard is ook nu nergens voor nodig. Kijk maar naar het vrachtverkeer. Dat komt nog steeds waar het wezen moet. Is veel belangrijker dan de enkeling die een kwartier eerder vanaf Maastricht in Groningen wil zijn. (Vraag me trouwens af of zelfs dát wel lukt). Rationeel is er niets dat pleit voor 130. Maar wel alles voor 100. De rest is irrationele emotie. En politiek. Mensen, die rijden zoals ik in 1980, stemmen nu nog op de partij die vóór harder rijden pleit. Noem dat maar "de Spagaat van Rutte".

Dat haal je niet

Tot 1989 reed ik elke dag wel een stuk 160. Op de teller. In doorsnee 140 / 150 dus. Want tellers rijden harder dan wielen. Zo ook bij mijn Rover Vitesse 3500 met acht cylinders. Héérlijk! Nooit gebotst en nooit bekeurd. Vraag maar aan Unigarant: nog steeds maximum no-claim. Tot 2003 meer dan 40.000 km per jaar. Ooit zelfs een keer 220 km/uur. Om te kijken wat die Vitesse écht kon. Tussen Lelystad en Emmeloord. De weg was leeg. En toch was dat minstens zo riskant als die 120 in 1957. Niet meer doen dus. Wie dat nu nog rijdt is knettergek. Je hebt een halve kilometer nodig om iets te ontwijken dat onverwacht achter de vangrail vandaan komt. Je haalt het dus niet. Dát is wat ik me toen realiseerde. Want bij die snelheid is zelfs een grote vogel al gevaarlijk. Ooit gehad bij pakweg 80 km. Vakantiefile rijdend. Zag meteen niks meer. Ja vogelpap over hele voorruit. Fazant of zo. Aan de kleur te zien. Motorkap ontzet. Met knalgele Renault 30. Bij Swifterbant of daaromtrent. 

Clubfauteuil

Ná de tweede geruïneerde koppakking bij hetzelfde kilometerpaaltje (de kansen in de postcodeloterij zijn groter…) nam ik een kloek besluit. Ik zou sociaal aangepast en dus vervelend gaan rijden. In Amerika waren ze daar allang aan gewend. Dus maakten ze er dáár ook de auto's voor. Ik ruilde mijn kapotte Vitesse in tegen een Chrysler Saratoga 6 cylinder automaat. Dáár was dat een simpele "Towncar". Hier een openbaring. De fijnste auto die we ooit hebben gehad. Stil als de lift in een luxe hotel. Kostte 50 duizend gulden. Dat is € 23.000 nu. Reed 1 op 9. Voelde als een glijdende clubfauteuil, maar was toch een wolfje in schaapskleren. Moest na tien jaar weg wegens gebrek aan onderdelen. Nog nooit zo'n spijt gehad een nieuwe auto te moeten kopen. De 18e in 40 jaar. Na circa 1,6 miljoen kilometer. Is veertig keer de wereld rond. Zo klein is Moeder Aarde!

Maîtresse?

De enkeling die zweert dat hij persé met 130 naar Groningen moet… daar 15 minuten eerder is en volstrekt onnodig 30 procent meer brandstof verstookt plus een extra pilletje slikt… weet ook best dat hard tijden onnodig is. Maar hij is stinkend jaloers op onze generatie die ooit zo hard mocht als hun auto kon. Vance Packerd schreef in 1960 "De auto is de maîtresse van de man". Ik vraag me af wat de vrouw-van-nu in haar auto ziet…

Ego-IQ

Economisch gezien is 130 wáánzin. Qua kans op ongevallen eveneens. Ecologisch gezien misschien ook. Maar dat interesseert me allang niet meer. Al sinds de jaren '70 niet. Toen de hele wereld nog voor ik-weet-van-niks speelde en de "Club van Rome" roekeloos naast zich neerlegde. Net als het Trump nu met het klimaatakkoord doet. Die man loopt met oogkleppen van 50 jaar voor z'n irritante kop. En degenen die op hem gestemd hebben ook. Òf dat is teveel gevraagd van hun intellect. Òf hun EGO staat elke molecuul verstand in de weg.

Teveel ménsen

De Club van Rome? Wat dat is? Wat wàs dat zul je bedoelen. Die voorzag wiskundig wat er nu gebeurt. Het eind aan de olie in zicht. Te weinig grondstoffen. Te weinig Pool-ijs. Te weinig voedsel. Teveel afval. Teveel vuil in de dampkring. En veel te veel mensen. Bestond die "Club" dan uit zo'n groepje klimaatfanatici? Nee, de initiatiefnemer was de opperbaas van Fiat. CEO noem je dat nu toch? Je zou zo zeggen dat die man wat andere belangen had. Maar hij heette geen Trump, had kennelijk wél voldoende kennis van de evolutie en was uitgerust met een voorspellend geweten. Bovendien: er worden in een wereld zonder mensen toch geen auto's verkocht…

Wég erfenis

Ondanks mijn afkeurenswaardig weggedrag heb ik in ons land ook zo het een en ander voor die Club gedaan. Samen met wetenschappers, een klein aantal realistisch ingestelde journalisten en wat sociaal bewogen zakelijke bedrijven. Want die had je toen ook nog wel. Motto: we zijn bezig de erfenis van onze kleinkinderen op te maken. En wat doen die kleinkinderen nu? Ze zeuren om 130 km per uur!

Chemo-infuus

Ik zou me extra schuldig moeten voelen als ik vandaag of morgen wat lege flessen in de kliko kwak? Maar dat kan me geen ….. meer schelen. Ben er binnenkort toch niet meer. Of de mensheid wel of niet verder gaat met z'n biotoop definitief naar de bliksem te helpen, is voor mij geen vraag meer. We zijn al veel te ver voorbij the point of no-return. 't Gaat alleen nog maar om hoe en wanneer. 50 jaar na de Club van Rome eindelijk wat afval scheiden en 100 rijden, is helaas niet meer dan een chemo-infuus op weg naar wat uitstel.

Stoomtreintje?

Honderden malen heb ik me afgevraagd of ik met deze conclusie net zo gek ben als de boeren die 1838 die beweerden dat de wereld toen al op z'n eindje liep. En dat de koeien geen melk meer zouden geven vanwege een stoom-uitstotend treintje dat af en toe van Amsterdam naar Haarlem schommelde. Met andere woorden, ook ik dacht tot voor kort: de mens lost z'n problemen zelf wel weer op. In de Koude Oorlog wist men nog maar net aan de Grote Klap te ontkomen. Een paar kernbommen was genoeg geweest. Nu blijken wat virussen zo mogelijk nog effectiever.

Naar Mars

Ditmaal is het écht fataal. Wat we ook doen, het is allemaal al te laat! Oorzaak? Moeder Aarde kan de mens missen als olifant kiespijn. Is dat zo erg dan?

Och, we hebben toch ook heel veel moois tot stand gebracht?

Of ik de auto bedoel? Lijkt me niet!

Misschien dat het nog lukt om de Nachtwacht straks naar Mars te brengen…

Ad van Dijk

12.12.2019