De Leeuw van Gaasterland

Ik houd niet van dauwtrappen, maar soms slaap ik kort en zodoende. Ik bevond mij derhalve op een onmogelijk uur in de Gaasterlandse bossen. Zo tussen Luts en Lemmer zal ik maar zeggen. Volgens natuurfriek en actiegroep zou daar geen wild meer huizen. Vanwege een golfbaan, de campings en het toerisme. Maar intussen weet ik wel beter!

Loop ik me daar fris en vrolijk over de zompige aarde tussen bomen, struiken en struweel... ik sla een onoverzichtelijke hoek om, alwaar ik op geringe afstand een welverdiend, alsmede vooral welvoorzien etablissement verwacht en... je kunt 't geloven of niet... daar staat-ie.

Pal voor m'n neus! Oog in oog: een levensgrote leeuw!! Blijkens z'n lang bemaande kop nog van de mannelijke soort ook. En kennelijk niet met de bedoeling om mij de weg naar Artis te vragen, want hij keek me aan met zo'n uiterst hebberige blik in z'n gele ogen. Ik zei nog dat ik mij zijn hongerige nooddruft wel kon voorstellen, aangenomen dat hij het jammerlijk achtergelaten residu was van een inmiddels verjaard Boltini-faillissement. Maar dat ik er weinig voor voelde om de rol van achterstallige debiteur op me te nemen door hem ter plekke tot mondvoorraad te dienen. Bovendien, zo argumenteerde ik verder, paste het resultaat van mijn overwegend zittend leven niet in zijn cholesterolarm dieet.

Dergelijke en andere overwegingen schenen echter niet in vruchtbare aarde te vallen, gezien het toenemende volume van zijn gebrul, het demonstratief likken van de leeuwenmuil en het wellustig beschrapen van de Friese bodem.

Geen opwekkend vooruitzicht voor iemand, die zojuist het plan had opgevat om ginds zèlf een goed ontbijt te nuttigen, in plaats van hier als zodanig genuttigd te wòrden. Ik wenste mij ter plekke zo'n ijskoude Jägermeister van die butler met z'n ballon. Voorál mèt ballon. Dan mocht-ie van mijn part zèlf die hele fles leegdrinken!

Terwijl ik niet kan ontkennen dat er mijnerzijds toch wel van enige verstarring sprake was, verzond het ondier zo'n blik van "draai je 's om, want vanachteren is 't nòg makkelijker". En hij nam alvast die houding aan, welke ik wel van mijn kat ken. Als hij tussen gras en boterbloem een muis ontwaart...

Goede raad was niet te betalen, maar wie mij een beetje kènt, weet dat ik niet voor een kleintje vervaard ben. Dit was helaas echter wel een héle grote... Kenners van een levensbedreigende situatie zeggen, dat je op zo'n moment je hele levensfilm voor je geestesoog ziet ontrollen. En ik kan 't u nu bevestigen: dat is helemaal juist! Zo herbeleefde ik onder andere in een miniseconde mijn vakantiebezoek aan een Spaanse arena en ik ontdeed mij dan ook vliegensvlug van m'n, toevallig rode, zeiljack. Mèt drijfvermogen.

Nèt op tijd overigens, want het grauwende gevaar had de dodelijk bedoelde sprong reeds ingezet... Gezwind deed ik een pas opzij, het kledingstuk dáár zwaaiend waar ik even voordien had gestaan. En zie: het werkte... heel even helaas, maar toch... Want bij gebrek aan stomp afgevijlde horens, doch in 't bezit van uiterst scherpe klauwen, maakte het beest m'n jack in één haal rijp voor herverzekering.

Zeer lang geleden had ik echter, tijdens een bijles biologie wel eens gehoord, dat rood er niet toe doet. En dus verwierf ik mij uitstel van executie totdat de leeuw aan z'n negentiende sprong en ìk aan m'n onderbroek toe was. Hijgend gaf hij mij nèt voldoende tijd om in een boom te klimmen en me te herinneren wat Martin Gaus me destijds had geleerd tijdens de herscholing en training van onze, oorspronkelijk zo mens-onvriendelijke, blonde bouvier. Die kan ik sindsdien alleen nog maar kwaad krijgen door hem van racisme te beschuldigen als hij een zwarte soortgenoot negeert.

Ik hoop niet dat u zich de inmiddels ontstane situatie al te goed voor de geest kunt halen: met mijzelf barrevoets in een boom geklemd. En op twee decimeter daaronder het ondier, dat met succes en schrapende voorpoten de toch al niet zo dikke stam bewerkte... Ik verlangde nòg intenser naar de Jouster ballonfeesten, maar keek intussen al geruime tijd met koel-blauwe blik recht in die heet-gele ogen van het kwijlende monster. Toen brulde ik plots, dreigend en volstrekt onverwacht: "Gééf Àcht!"

En jawel... de leeuw bleek ook bij Martin Gaus of in 't leger te zijn geweest, want hij zakte terstond met vier poten op de grond. "Zìt!" beval ik hem en hij liet zich aarzelend door zijn achterhand zakken. "Lìg!" voltooide ik onze roedelconversatie en liet het ondier languit in het Gaasterlandse mos plaats nemen. Edoch, wat nu?

In het kader van een cursus verkooptraining had ik echter ooit eens instructie ontvangen van een erkend hypnotiseur. Onwillekeurig huiverend in mijn resterend negligé, ontdeed ik mij van m'n achttien karaats gouden halsketting met vestzakhorloge en begon dat, om 07.33 uur, zacht heen en weer te bewegen tussen mìjn priemende blik en zìjn gele ogen. Exact na de negentig voorgeschreven seconden zag ik die, voor ons salesmanagers zo overbekende, "blik-van-overgave", ten teken dat de koop is gesloten.

"Slaap", probeerde ik zacht, "s-l-a-a-p". En langzaam... tergend langzaam... draaide mijn patiënt zich bij gebrek aan sofa op een bed van varens en begon prompt onbedaarlijk te snurken. Zoiets als de Nederlandse leeuw doet tijdens een kamerdebat over de Noordelijke provinciën...

Nòg een half uur later waagde ik mij centimeter voor centimeter richting begaanbare grond, begon muisstil m'n gescheurde uitrusting in te zamelen en vervaardigde, dankzij een cursus schiemanswerk, uit de riemen van m'n rugzak een vrij degelijke, en bovenal bovenmaatse muilkorf. Ik ben niet bang uitgevallen, maar daarbij kwam de cursus vandalismebestrijding, die ik als voetbalbestuurder ooit eens heb gevolgd, toch goed van pas! Want het dier werd pas wakker toen hij met vier poten aan evenzoveel bomen en met z'n kaken aan elkaar was geklemd.

Hem ferm in het nog glazig uitzicht ogend, sprak ik mijn kennis van assertiviteit aan; ooit opgedaan in een tweetal trainingen. Eén als evangeliserend sekte-oprichter en één als vakbondsbestuurder. Bìnnen een kwartier had ik 'm plat en beloofde hij op me te zullen stemmen.

Aangezien niet het verstand, doch wèl kleren de politicus maken, had ik mij inmiddels toch maar weer aangekleed. Ondanks het vroege uur beloofde ik mijn vangst een Boeuf Bourguignon met Beerenburg. We plunderden nog onderweg een vogelverschrikker, waardoor zijn uiterlijk, hoewel in haardracht sterk verschillend, voor de oppervlakkige toeschouwer enigszins met het mijne overeenstemde. Na een overvloedig ontbijt in een donker hoekje van Hotel Jans, zette ik hem af bij het arbeidsbureau in Sneek.

Via de ouder-mavo, een cursus herintreding voor managers, NIMA a, b en c, een automatiseringsopleiding, plus een verkorte cursus coaching bij de KNVB, is hij, dankzij Randstad, eerst in de eredivisie aan de slag gegaan. Met uitzicht op het Nederlands elftal voor ná de WK. Maar bij 't huidige voetbalklimaat, vond hij dat toch te onzeker.

Nu drijft-ie een nascholingsinstituut voor doorgeschoten politici. Vlakbij het Binnenhof. En hij geeft dure, doch van overheidswege gesubsidieerde stoomcursussen in vocale schijnbewegingen, mentaal onderuit halen, blind bureaucratiseren, fiscale uitpersing en volksmennerij. Voor dat laatste heeft hij trouwens zijn vroegere dompteur weer in dienst genomen.

Internationaal doet hij goede zaken met de Franse haan, de Spaanse stier, het Duitse varken, de Russische beer en zelfs met de Chinese nachtegaal. Kortom, in het Europa van morgen, gaat deze Noord-Nederlandse leeuw een glorieuze toekomst tegemoet!

Lang geleden…