Hulde aan Zwarte Piet

Sinterklaas dreigt zijn status als multinationaal werkgever te verliezen. Anders is hij slavendrijver. Hoe dom en kortzichtig wil je het hebben? Zelf heeft hij - naar wij terwille van de kinderpret dienen te geloven - een hagelwitte baard en een leeftijd van ver voor de middeleeuwen. Dat kan alleen in sprookjes die daardoor tijdloos zijn geworden. Zijn schimmel wandelt achteloos over de daken en de logischerwijze met roet besmeurde Piet past in elke schoorsteen. Ook als die er niet is. Nogmaals: dat heeft absoluut niets met discriminatie te maken. Integendeel, samen feestvieren is de sleutel tot integratie en harmonie. Zo ook als kinderen samen genieten van de voorpret. Voor wat hoort wat. Dus wat wortelgroen in je schoen en je krijgt er een chocoladeletter voor terug. Slim bedacht, die opmaat naar het Grote Feest. Wat hebben die opruiers van 'Kick Out Zwarte Piet' onze kindertjes in plaats daarvan te bieden?  Sneeuwwitje tot leven brengen met een reanimatie-shock? Klein Duimpje een TomTom meegeven? Assepoester lid maken van een Vakbond? Nee, die aandachttrekkers om de aandacht bestaan het ook nog om het hoogtepunt voor de kinderen actief te verstoren. Met spandoeken en demonstratief geschreeuw. En de kindertjes maar vragen: waarom doen doen die mensen dat, papa? Ze zeggen dat Sinterklaas niet bestaat. Maar ze zien hem toch ook? Kijk maar. Dáár... 

In ons Zorghuis hebben ze gelukkig niks te zoeken. Zwarte Piet is gewoon een zwart geverfde blanke. Hier bij ons hebben we het over een gewezen medewerkster met pensioen. Jenny heet ze. En ze heeft Rietje en mij door twee verhuizingen heen gesleept. Want er is al behoorlijk wat energie op de terugtocht als je de tachtig nadert. De laatste mutatie was van woonhuis naar dit appartement. Ik geef het je te doen. Minstens driekwart van wat je in het leven verzameld hebt gaat naar de Kringloop. Of erger nog: wordt met achteloos geweld ontmanteld, met werkhandschoenen aan resoluut in zo'n vuilcontainer gekieperd en naar de Stort afgevoerd. Daar dien je dan nog voor te betalen ook. Ter meerdere glorie van het zogenaamd door onze generatie verpeste milieu. Dat is om in ingehouden snikken uit te barsten. Want ergens ervaar je dat gevoel alsof er iets geamputeerd wordt en je gedwongen afscheid moet nemen van dat vertrouwde ik-ben-weer-thuis-vandaag. Dierbare spullen die je hele leven met je zijn mee gereisd. En er onmiskenbaar jouw eigen kleur aan hebben gegeven. Het zoveelste afscheid van iets wat onmisbaar leek met de absolute zekerheid dat je het na vandaag nooit meer terug zult zien. Daarom staat zo'n bejaarden-UNIT dan ook overvol met krampachtig op elkaar gepropte herinneringen. Ook al is het meeste daarvan allang uit de tijd. Net als wijzelf. Dat verloren thuisgevoel gaat alleen over naarmate je geest verder afglijdt. Rietje en ik hebben dat nog niet zo. We waren tot nu toe geboren zwervers, horen er nog niet écht bij en wonen in dit, voor ons gevoel, riante appartement.

Jenny is geknipt voor dat Grote Kinderfeest. Wat ze ook eet, ze groeit niet. Ook niet in de breedte. En ze is bepaald niet op haar bekkie gevallen. Ook handig want anders moet de Sint de hele ceremonie in z'n ééntje dragen en zou daarmee z'n waardigheid en gezag geweld aandoen. Je moet niet vergeten dat hij geacht wordt de kinderen die hier wonen al ruim tachtig jaar begeleid te hebben. Als hij die rol goed speelt komt dat ik-ben-weer-kleutergevoel rond 5 december altijd weer bij hen terug. "Een wijs man is hij die nimmer z'n kinderhart verliest." Aldus een Chinese wijsgeer. Ik geef hem graag gelijk. Het geloof in de Sint doet er allang niet meer toe. Maar het feest kan niet worden gemist. Een aantal van z'n jaarlijkse semi-gelovigen zijn in hun grijze en kale koppies ook écht weer teruggekeerd naar hun kindertijd. Het zou hun medische staat geen goed doen als Jenny haar blote gezicht zou laten zien met een paar zwarte vegen er op. Die teleurstelling zou hen de nachtrust ontnemen. En dat zou dan weer terugslaan op Jenny's vroegere collega's in de nachtdienst. Dus Jenny dient onherkenbaar zwart te zijn. Hoewel haar kleindochter Lynn daar natuurlijk dwars doorheen prikt. Slaventijd-excuus of niet. Zij is een bijdehandje dat oma's van nature ietwat donkere stem meteen herkent. Want Lynn komt natuurlijk ook. Evenals een heel legertje andere klein- en achterkleinkinderen met hun moeders. Als die tenminste tijd hebben om hen bij de kinderopvang af te halen. Want anders wordt het een kinderfeest voor alleen Grote Mensen die aan de andere kant van het leven staan. Op zich al een treurige oplossing van de politiek. Ten onrechte "Ouderen-ZORG" genoemd. Maar in werkelijkheid afgekochte schuld-gevoelens zijn. Want we zijn in feite een ongewenste sta-in-de-weg van de consumptiemaatschappij. Zeker als het om gezondheidszorg gaat. Tenzij we de volgende generatie indirect aan een woning, een Tesla en wat vliegvakanties helpen door altijd en overal á la minute klaar te staan om op de kinderen te passen. Wat Rietje en ik in elke levensfase categorisch hebben nagelaten. We vonden nu zelf wel eens aan de beurt te zijn om voor te worden gezorgd. Zo niet om dan tenminste van onze herwonnen vrijheid te mogen genieten. Maar zelfs dat werd ons kwalijk genomen. En bijna dertig jaar zorg en angst om hun lichamelijk en geestelijk welzijn werd achteloos afgedaan met de onuitgesproken gedachte: "dan had je ons maar niet moeten krijgen…" Hoewel... dat zinnetje is mij ooit letterlijk aan het verbijsterde verstand gepeuterd. Ben toen niet eens meer boos geworden. Misschien hebben ze het écht wel zo moeilijk met hun Wannabee verplichtingen. En, geloof het of niet, misschien hebben wij bejaarden de echte Zwarte Piet nu nog harder nodig dan onze nazaatjes hun Smartphones, die zij van opa en oma zelf hebben gekregen….