Jarig in blessuretijd 

Lieve Kristel, 
 
Ik heb - onder de gegeven omstandigheden - toch een fijne avond gehad. Met vroegere vrienden uit de jaren negentig. Toen we nabij Sneek aan het water woonden. Twee huizen bij elkaar vandaan. Die vriendschap lijkt hersteld. Zo niet altijd te zijn gebleven. En ik ben heel erg zuinig met dat woord. Alledrie misten we Rietje. Zelfde plek, zelfde restaurant, zelfde eigenaresse, zelfde mensen en heerlijk eten. Maar zonder Rietje. Zo gaat dat nu eenmaal. Wel veel spontaner dan bij welke uitvaart dan ook. Ze is vast heel trots op ons. Als ze mee heeft kunnen luisteren. Wat ik weiger om helemáál uit te sluiten. 

Ik had uit mijn diensttijd twee echte vrienden overgehouden. Sindsdien kwamen we elk jaar bij elkaar voor een soort van mini-reünie. Met onze inmiddels toegevoegde dames uiteraard. Eens in de drie jaar was je aan de beurt om dat te organiseren. De laatste keer hadden Kees en Ed mij verrast met het landgoed Terra Nova. De destijds de unieke locatie van mijn "imagobedrijfje" tussen het riviertje de Vecht en de Loosdrechtse waterleidingplassen. Aan het slingerende binnenweggetje van Loenen naar Vreeland. Oudover 158.

Toen had Ed al Hotchkin. Het jaar daarop waren we met z'n vieren. In Heusden aan de Oude Maas. En was de lol er eigenlijk af. Gingen met z’n vieren alleen nog maar uit eten. In de “Kapotte Kogel.” Map van Ed hoefde niet meer zonodig. Wat te begrijpen viel.

Tot Kees mij als eerste vriend zijn melanoomvonnis doorbelde. Mijn spraakvermogen weigerde dienst. Zoals ook toen Rietje drie jaar geleden uitbehandeld bleek. That's life. Ook voor vriendschap.
Ik mag nog een stukkie. Was de laatste die dat had verwacht.

Ben ik toch blij mee. Verhuizen is levensverlengend.
Als je dat zelf kunt regisseren dan is doorleven nog de moeite waard.
Blijkt nu. 
Want schrijven vind ik leuk. Van vak naar hobby. 
Wandelen misschien ook wel. 
Sentimenteel weer buiten.
Somber…
Najaar.

Sinniklaas in Yerseke is afgelast vanwege te verwachten rellen. Kinderen werden op de sint maarten ook al beroofd van hun snoep. Nu van hun feest. 
 Misschien helpt her-invoering van de dienstplicht. Doen Trump en Poetin toch iets goed. Tot gauw. 
 Want ik heb de camper misschien nodig voor een laatste familiebezoek. Neef (97) heeft nergens meer zin in. Wellicht ook niet in mij. Had ik me kunnen voorstellen. Toch wel, las ik net.

Ik probeer de mij toegewezen huisarts hier (vrouw) duidelijk te maken dat ik dood zijn niet erg vind. Dood gáán wel. En nou pas ik niet meer in het laadje waar haar maatschap me in probeert weg te frommelen. Haar assistente schrijft me dan ook koeltjes terug:
U màg een afspraak maken.
Niet: Natúúrlijk bent u welkom.
Opdat ik maar meteen weet wie voortaan de baas is over mijn lijfelijk welzijn!  
Ben benieuwd. Mag zo iets graag uitlokken.  
Zo goed ken je me nu wel!
Als ze er tegen kan dan worden we vriendjes…

13 november 2025