Cupjeskoffie en Bejaardenzorg

Lieve Diny,

Vanmorgen zeker een uur besteed aan de reanimatie van m'n Senseo. Want ik wilde éérst koffie en daarna pas naar de Kringloop voor een opvolgend apparaat. Het lukte me ten derde male. Met technisch vernuft en veel azijn. Dus wéér tijdelijk.

En daarna op verkenning bij de Jumbo hier. Daar viel mij de mond bij open. Zo groot en zo veel. Nu snap ik waarom de Plus (hier om de hoek) zo schamel is. Hun assortiment heeft de streekgebonden Derby zoals altijd weer verloren. Althans buiten het watersport seizoen.

Afgezien van alle boodschappen, inclusief de vers-maaltijd van de dag, heb ik voor 9,99 ook nog een kerstboompje in een pot gescoord, in mijn douche koud benat en op de galerij gezet. Tot na sinniklaas. Vond-ie fijn.

Jumbo heeft kennelijk een goed contract met Nestlé want voor nog geen 40 euro heb je daar zo'n cupjeskoffie-machien. Hun antwoord op de Senseo van meneer Philips en Douwe E hier ter plekke. Misschien morgen toch eens proberen. Is nog wat sjieker ook. Vanwege de selectieve distributie bij de introductie zo'n twintig jaar geleden. Ik reed er toen voor van Benidorm naar Alicante want de buurman moest en zou die aluminium cupjes. Logisch want die milieuvriendelijke papieren senseo-tabs passen niet in zijn apparaat. Doch hij diende ooit hoog bij Nestlé. En van daaruit gaan miljarden aluminium cupjes regelrecht de afvalberg op. Zo werkt concurrentie ook…

Thuis eerst maar een "Prestige" van Hertog Jan gepakt en die avond pas om half elf weer wakker geworden. Lekker op de bank. Want m’n siësta was er wéér bij ingeschoten. De TV stond zacht en André van Duin bakte taarten bij Omroep Max. Beetje laat. 

Ik was heel verklaarbaar erg moe. Na een week waarin ik bij spits, nacht en ontij (regen, wind en kou) in drie dagen 766 kilometer aflegde. Waarvan 428 in onze buscamper met haperende verlichting.

Waarom? Omdat een nóg zeven jaar oudere neef whatsappte dat "je nichie je nog wel wil zien voordat hij de pijp aan Maarten geeft". Hij. Niet Zij. Nog niet. Die nicht (92) en ik zijn dankzij onze moeders en de Grote Oorlog min of meer samen opgegroeid. En later, vooral ook wel dankzij hèm, bevriend gebleven. Vriendschap in familiekringen is zeldzaam, schoolmeesterde Piet - die dat ambtshalve best weten kon - in zijn toespraakje op het surprisediner toen Rietje vijftig werd. Dat schept een band voor je hele leven. Zo ook nu. En Dordt is te ver weg van hier voor even heen en weer plus een toch wel diepgevoeld gesprek.

Gelukkig kon ik dat allemaal nog wel aan zoals inmiddels gebleken is. Mits niet al te overhaast. Zeker niet in de Caroussel der Waanzin die de Randstadspits elke dag weer schijnt te zijn. 

O ja, ook heb ik de dag nadien ook nog de voornaamste vruchten van m'n arbeidsverleden uit hun verhuisdozen gehaald en in een kast gedaan. Geordend en dus verplicht herlezen. En wat kwam ik tegen? Mijn interview met een Friese Geriater (zie boven) over de noodzaak tot "Herverkaveling van de Zorg" anno 1992. Omdat de Grote Vergrijzing binnen 15 jaar een feit zou zijn en de ramp anders niet te overzien. Èn omdat 70 procent (!!) van de zorg zelfs toen al aan de bejaarden werd besteed. Zo iets kon je aan de politiek niet overlaten zei Geer Schmidt. Destijds zelf medisch directeur van een grote Zorginstelling. Vriendelijk eufemisme voor de combinatie van een bejaarden- en verpleeghuis. Met de nadruk op dat laatste. Zijnde de meest beroerde en mensonterende manier waarop je toen (en nu nog) je bestaan kunt eindigen. Maar beter is er nog steeds niet zolang natuurlijk sterven het bestaan van ouderen afstraft. Dit grotendeels dankzij geloof en partijpolitiek. 
Ik heb Schmidt ooit ook horen zeggen: Naarmate de welvaart groeit neemt het kerkbezoek af. In die opvatting is de bijbel dus de Tomtom voor vluchtgedrag. Ik zeg hier niet dat ik het daar niet mee eens ben.

Maandagmiddag komt de assistente van de huisartsen maatschap hier ter plekke, kennismaken met hun recent geïmmigreerde patiënt. Teruggekeerde, mag je ook zeggen. Met mij dus. En dat stel ik, gezien het landelijk tekort aan huisartsen, enorm op prijs. Maar wat dan ook ter tafel komt is het Plan tot Herverkaveling van de Zorg zoals dat hier in Friesland is ontstaan. Maar in twintig jaar is vastgelopen op de ondiepten tussen medische, ambtelijke en organisatorische eilandjes. Waar drs Schmidt toen al zo bang voor was. Zijn mede pappenheimers kennende. 

Toch had dit Friese initiatief wel degelijk de potentie de bejaardenzorg te kunnen redden. Maar helaas… Wedden dat dit wèl degelijk uitvoerbare Plan inmiddels toch alweer is weggespoeld met het badwater van twintig jaar geschiedenis? Zo gaat het immers in een democratie altijd…

Ik hoor het maandag wel. Of juist helemaal niet.

23 november 2025