BUS met Bed en Sanitair

We hebben een auto met bed en toilet. Daar kun je als oudere verder mee komen. Je actieradius reikt tot in alle uithoeken van het land. Nòg verder als je wilt. Je hoeft niet persé dezelfde dag terug en ook niet in een onverwacht toenemende stresstoestand te hopen op een openbaar snelwegtoilet. Om eindelijk, na haastig te zijn binnengestrompeld in zo’n benzinestation, tot de ontdekking te komen dat je geen munt hebt voor dat irritante ik-hou-het-niet-meer-draaihekje met “WC 50 ct” er boven. Of dat na gedane zaken blijkt dat het papier op is. En de tweede rol ook leeg. Toch eens uitzoeken of het aantal tia's en hartfalen onder senioren bijgeval groter is in de buurt van benzinestations en aanverwante, reisgebonden uitspanningen. 
Groter dan gemiddeld, bedoel ik. 

Dus heb ik mij via Marktplaats tot de particuliere markt gewend, want nieuw slokt je hele reservebudget op. Hou in dat geval maar rekening met iets tussen de 70 en 100 duizend euro.

Dat zou je denken ja, maar die dingen verdwijnen naar de oostkant van de EU. Daar hebben ze nog geen geld voor een nieuwe. Dus waarom zouden onze dealers hun ingeruilde exemplaren hier doorverkopen? Terwijl er hier wèl geld voor nieuw beschikbaar is. Dus Nederlandse dealers - wel of niet onderling afgesproken - lozen hun inruilexemplaren desgewenst 500 km verderop. Hier verkopen ze alleen nieuw. Cash of gefinancierd dat maakt hen niks uit. Dat lossen de banken wel op. 

Behalve voor senioren. Die verdienen niet dagelijks nieuw brood meer en gaan vaak dood binnen de afgesproken leasetermijn. Dus lenen is er niet meer bij. Een hypotheek trouwens ook niet. Over discriminatie gesproken…

Blijven voor ons over: Marktplaats of Buitenland. In Duitsland tref je wèl gebruikt voor een redelijke prijs. Maar dan moet je mobiele aanwinst eerst nog naar een RDW-keuring ter verkrijging van een Nederlands nummerbord. Dat is minstens zo'n onzekere, en vooral tijdrovende, route als via Marktplaats. Want daar kun je, qua kwaliteit, prijs en levertijd (betalen en meteen meenemen graag) ook heel wat goeds tegenkomen. 

Met wat auto-koop-ervaring, mensenkennis en geluk voor meestal minder dan de helft. Zodanig minder dus dat je achteraf niet eens schrikt van een toch nog aan de recente APK ontglipte reparatie. 

Even terzijde: koop nooit iets van iemand die je niet op het eerste gezicht meteen vertrouwt. Al lijkt het aangebodene precies wat je graag wilt hebben. 

Maar onze, via deze gemoedelijke weg aangeschafte camperbus, voldoet prima aan onze wensen. De navigatieprogramma's niet zo. Die maken geen onderscheid tussen personenauto's, bestel- en andere busjes. 

Want wat blijkt? De Achterhoek van dit land wordt kris-kras doorkruist door ontelbaar veel van die smalle vintage-weggetjes met aan weerszijden hele rijen onverzettelijke bomen. En dus dito stressmomenten met twee wielen door een verdacht zachte berm of op een haar na wat bomen missend en tegelijk op spiegelbreedte langs een tegenligger. Toch blijft dat soort geitenpaadjes wél de garantie voor fietstoerisme en bestaand natuurbehoud. Al denken die aanwonende tegenliggers daar wellicht anders over…  

 Sinds de Rockband "Normaal" kiezen achterhoekers dan ook niet zelden voor stoere tweewielers. Vind ik ook leuk maar dat ziet mijn ega, sinds Bertus, Tinus en 'Oerend Hard' niet meer zo zitten. Zelfs Bennie Jolink niet, denk ik. Ook hij leeft, als gevolg twee wielen minder, met wat blijvende kreukels op z'n oudedag. 

Maar wat wil het geval? Onze aanwinst had ons recente bejaardenjaar fantastisch opgevrolijkt tot op het moment dat de motor weliswaar prima doorliep, maar niet langer deed waarvoor hij was bedoeld: om te rijden namelijk. 
 Zomaar plots voor zo'n verplicht voorrangsweg gebonden STOP-bord hield het op. Geen ideale parkeerplaats volgens hen die na ons kwamen. Na wat gerommel met de keuzeknop tussen Automaat en Handschakelen was er toch weer sprake van goede wil waardoor we thuis geraakten. 

Daarna bleek het 16 jarig huwelijk tussen Motor en Wielen op een scheiding uit te draaien. Met mediation als laatste redmiddel. 

Een oplaad- en sleepbedrijf zorgde voor aflevering bij CTW in Winterswijk. Deskundig op het terrein van kleine tot enorme bedrijfswagencombinaties. Maar ook voor wat betreft "hydraulisch gestuurde" versnellingsbakken uit een wat verder verleden. Zoals de onze. 

Dat hebben ze hier inmiddels - waar ik dit nu zit te schrijven - glansrijk bewezen. Vandaar dat ik mij hier ook voor de APK meldde. Veertig kilometer van huis. Waarom zo ver? Omdat ik weet dat het hier allemaal goedkomt. En ik de tijd heb om ook nog op twee nieuwe remblokken te wachten. En met mensen te praten die ik anders nooit zou hebben ontmoet. 

Nieuwsgierig als ik ben blijf ik dat nog steeds. Dus ook hier. Immers, waarover praten veelzijdige vakmensen die bezeten zijn van kleine bestelauto's tot aan gigantische trucks? Vooral tijdens de schaft. Daartoe uitgenodigd heb ik dat zojuist eindelijk ook eens meegemaakt. In de lentezon op tuinstoelen van de baas. Die ik in een onberispelijke overall leerde kennen achter de balie van zijn bedrijf. Al of niet telefonisch de meest onbegrijpelijke vragen beantwoordend, onderdelen bestellend en data in de computer typend. Waar dan weer facturen uitkomen. Want betaald moet er worden. Zelfs hier. En ik gun hen dat! 

Immers, bij een dealer van personenauto's houdt alles op daar waar de diagnose-computer tevergeefs probeert terug te vallen op z’n digitale ervaring. Dat kunnen dealers van Bedrijfswagen zich niet permitteren. Te veel daarvan dateren nog uit het analoge of vroeg-digitale tijdperk. "Niet te repareren" is geen optie. "We vinden er wel wat op" bleek hier geen loze belofte. 

Waar dat schaftgesprek over ging? Over grote auto's natuurlijk. Over benzine, diesel, elektriek, wegenbelasting, verzekering en HVO of zoiets. Dat bleek desgevraagd een nieuwe, zuivere vorm van diesel. En ook over goede wil maar helaas een jaar moeten wachten op een elektrisch aangedreven trekker. Toch maar doen want klanten van klanten willen vandaag de dag niet nog langer medeschuldig zijn aan de ecologische mankementen van ons milieu. Die mode-opvatting verbaasde me. Maar ik heb alles al een keer langs zien komen…

Moeten die elektrische dingen niet tanken onderweg? Opgeladen worden? vroeg ik onnozel.  
Ja, want anders houdt het bij 1200 kilometer op. 
Dan al? Ik dacht dat vervoerders soms wel in één ruk door moesten naar Zuid Spanje. Pakweg 3000 kilometer. Kan het niet nòg anders? Hybride bijvoorbeeld? 
Dat kennen we niet. Of nog niet. HVO dat hebben we wel. Dat is een schone vorm van diesel. 
Wat denken jullie: wat heeft de toekomst? 
We hebben echt geen flauw idee. Niemand trouwens. 

Ik heb altijd mijn Groot Rijbewijs al willen halen… 
Wat let u?
Mijn leeftijd denk ik. 
Ook geen idee… … 

Wordt vervolgd….          

Winterswijk 
13 mei 2025