De Status Bedrogen

Als het om horloges gaat ben ik net een ekster: ik kàn er niet van afblijven. Maak je maar niet ongerust: die van duizenden euro's of nog erger laten me volstrekt onberoerd. Als ik om aanzien verlegen zit moet ik het van mijn denkraam hebben. Niet van m'n polsversiering. Maar een mooie namaak Rolex, een imitatie Boom & Mercier of zo'n nep-Breitling, dáár ga ik wel voor. Die worden daar gemaakt waar ze wat ontwikkelingshulp best kunnen gebruiken. Want, zo redeneer ik dan, eigenlijk mag het niet maar je bijdrage komt wél goed terecht.

De authentieke exemplaren zijn uitsluitend voorbehouden aan 'Wannabees' die wel erg veel geld hebben of dat kunnen lenen. En dat is maar goed ook. Want ze kunnen geen enkele verleiding weerstaan om niet nòg meer indruk te maken dan hun soortgenoten. Wat een overspannen manier van leven lijkt me dat: op iemand lijken die je niet bent. Maar dat zijn wel de doelgroepen waar de trendsetters het van moeten hebben. Die produceren iets dat hen zelf niet meer dan 100 euro kost, maken vervolgens voor 1000 euro per exemplaar reclame, verleiden de exclusieve tussenhandel met torenhoge marges en houden zelf de rest van wat de echte statuszoeker en voor over heeft. En dat is veel. Héél erg veel.
Ik verdenk hen er bovendien wel eens van dat ze stiekem 't maken van 'neppers' nog stimuleren ook. Daar sturen ze dan stiekem zelf  ‘hoogst verontwaardigd’ en wereldwijd justitie achteraan. Met de pers in z'n kielzog. Mooier kan je 't niet hebben als je je imago op wilt krikken. De kopers van die imitaties hebben toch 't geld niet voor het èchte spul. 
Zie ondergetekende.

Hoewel… we waren ooit op een verjaardag van goede kennissen die zich zulke zaken met gemak kunnen permitteren. Van generatie op generatie. 'Oud Geld' zogezegd. Miljoenen maar waarschijnlijk meer.
Al keuvelend over kleding, sieraden en aandelen, deed de verse Rolex van de gastvrouw ronde. De oh's en ah's waren niet van de lucht. Tenslotte mocht ook ondergetekende dit zeldzame resultaat van superieure vindingrijkheid, exclusief stijlgevoel en Zwitserse microtechniek een wijle bestuderen en zelfs beroeren…

Na het braaf te hebben doorgegeven aan de volgende bewonderaar, begon mijn geweten te knagen, want sommige lieden vind ik dusdanig sympathiek, dat eerlijkheid geboden is.

Ik vond de huisvrouw in haar Poggenpohl keuken. Al doende verse versnaperingen op kristallen schalen te draperen.

"Magda…", begon ik voorzichtig, "eh… ik weet niet wat je voor dat merkhorloge hebt betaald, maar… eh…"

"Oh, je bedoelt dat het vals is? Nep? Namaak?"

"Dus je wéét het…"

"Ja zeg, je denkt toch niet dat ik voor zo'n polsding duizenden euro's ga neertellen? Mooi niet, want dit exemplaar doet het óók prima en vertelt me precies wanneer ik de aardappels moet afgieten. Zo heb ik er nog een stuk of wat van andere 'topmerken'. Dan hoef ik er niet de pest in te hebben als er eens eentje kapot valt of zo."

Ik had het kunnen weten, want Magda's handelsmerk is nuchterheid en no-nonsens. Eerder had ik haar ooit eens horen opmerken dat een goed geklede vrouw minstens een jaar op de mode achterloopt. De meute wil bedrogen worden en dus heb ik over dat keukengesprek al die jaren lekker mijn mond gehouden.

Maar vorige week las ik in een krant dat de politie in de Hoofdstad nogal wat sjieke middenstand op illegale import had betrapt.

"Dat verplaatst zich", voorspelde ik onmiddellijk en ter plekke. En spoedde me naar zo’n plaatselijke markt waar een daalder minstens twee euro waard is. En jawel, sinds die dag waren zowel Rietje als ik weer een aantal leuke exemplaren rijker. Met garantie tot aan de volgende kraam. Maar wat zou dat? Voor 22 euro gemiddeld…

12 maart 2004
 

Een deel van mijn verzameling wél waardevolle horloges. Zie boven.
 Kort geleden cadeau gedaan aan iemand die dat achteraf niet waard bleek.
Want er is geen tekort aan sukkels die niet zijn wat ze wél lijken.