Terug met die Rug

"Ja, je hebt gelijk. Nog even deze doos van hier naar daar."
"Niks doos. D'r staat één van m'n spieren op scheuren, want dit hou ik echt niet meer. Overmacht."
"Ja Rug, je hebt gelijk, ik voel het. En ik weet het ook: ben geen twintig meer." 
 "Dat heeft er niks mee te maken. Om dertig kilo te kunnen tillen vanuit een verkeerde houding moet je op z'n minst getraind zijn. En dan nog is het stom. Hou mij recht en buig je knieën. Dat heb ik je nu al zo vaak gezegd. Met de boodschappenkrat doe je het goed…. meestal." 
"Ja meneer Rug, ik weet 't. Ik schuif die doos wel over de vloer." 
 "Zelf weten. Ik heb je gewaarschuwd." 
"Ja Rug, ik schuif 'm. Hij mag op de grond blijven. Hoeft niet omhoog. Nog geen millimeter.”
 "Vooruit dan maar. Onder protest. Héél voorzichtig. Blijf rechtop staan en duw tegen korte kant met je voet. Ja zo. Had nou maar eens wat beter naar Jenny gekeken. Maar als die doos hier nu blijft staan, dan breek je er vanavond misschien je nek. En dan is alles voor niks geweest. Zesentachtig jaar voor niks. Lust je nog peultjes?"

"Nee, ben er niet dol op…"
"O nee hè, meneer probeert lollig te zijn. Ondanks die pijn. Stoer hoor. Grote jongen!"
"Zeur niet Rug. Dit is helemaal niet om te lachen. Volgende week moeten we écht verhuizen. Honderdachtenderig kilometer verderop… Hij staat wel goed zo. Vind ik. Wat nu?"
"Nu ga je op een stoel zitten. NEE, niet op de bank. Die is te laag. Op een stoel, een eetkamerstoel. Rechtop, niet leunen. Hoe voelt dat?"

"Ik voel niks. Het is alweer over. Kan straks wel weer verder."

"Om de dooie dood niet. Die spier die staat op knappen. Of het is een pees, dat kan ook."

"Maar ik héb nooit wat aan m'n rug."

"En twee weken geleden dan? Bij die camperplaats in Odoorn?"

"O sorry, ja dat is waar. Toen ben ik toch maar naar huis gereden."

"Ja, dat zou je nu eigenlijk moeten doen: een eind gaan rijden in de camper. Liefst zoveel mogelijk rechte weg. Weinig bochten, goeie massage in die camper. Met de stoel rechtop. Niet half liggen zoals in de Prius. Rijden is werken, hoor. Achter je iMac lig je toch ook niet plat op je rug te typen?"

"Maar toen was het wel in een paar dagen over."

"Klopt, maar dat wàs in de camper. In een gewone auto was je dat niet gelukt."

"Je hebt gelijk, Rug, als zo iets even weg is, dan denk je d’r niet meer aan."

"Klopt. Dan is die spier weer soepel geschud, het zuur is er uit, vers bloed zit er in. Net als nu nog net kan vóór een echte scheur en dat wil je vast niet."

"Moet ik nu ook in de bus gaan rijden"?

"Goed idee, doe het maar niet. Niet nu. Je bent daar veel te moe voor. Om nu nog door te gaan. Een gevaar op de weg. Een BOB zònder uithoudingsvermogen.

Ga eerst maar eens een half uurtje op je bed liggen en ontspan. Zoals ik je heb geleerd.

Ja, meneer Rug; goed meneer Rug."

"En heb je bijgeval Brufen in huis? Niet goed voor je maag, maar wat kan mij dat schelen dik in de tachtig. Als Rug bedoel ik."

"Ik neem er wel een panadol bij. Dat beschermt de maag."

"Oh, en vraag morgen beneden even of iemand je sokken aan wil doen. In dit stadium is dat een heel riskant karweitje. Lekker makkelijk: wonen boven een zorginstelling. Heeft Jenny je niet gewaarschuwd?"

"Tuurlijk wel, kreeg een paar uur geleden al een appje: ophouden nu, morgen verder."

"Had dat toen maar gedaan."

"Ja, stom hè?"

"Dat is nog zacht uitgedrukt. Wanneer wou je ook alweer verhuizen? Ik bedoel wanneer begint het èchte werk? Je had het over dozen."

"Op negen oktober om acht uur 's morgens. Dan is het toch wel over?"

"Nog drie weken. Dat moet kunnen. Beloof me dat je de komende tijd voorzichtiger met me zult zijn. Anders kom je straks je nieuwe voordeur liggend binnen. Op een brancard namelijk."

"Ja, meneer Rug, dat beloof ik…
AU!"

Lochem, 21 september 2025.