Vrijetijds besteding

Wat was dat ook alweer: vrije tijd? Ik begin te begrijpen dat je - als plotseling gepensioneerd mantelzorger - in de eerste plaats het antwoord moet zien te vinden op deze knellende vraag. Vrije tijd, wat is dat? Met als toevoeging: wat je toen nog samen deed moet je voortaan alleen doen. Ook de vraag: "Zullen we…?" moet helaas uit je dagelijks woordenboek. WE is weg. Er valt niks meer te overleggen.

"Dat is dan toch veel makkelijker", hoor ik je al zeggen. Nee, de werkelijkheid is heel anders; je komt bijna nergens meer aan toe. Dat initiatief of die instemming had je gewoon nodig om op een plan te komen. En dat nog uit te voeren ook.

Bovendien valt meer dan de helft van alle mogelijkheden weg. Omdat je bij vrijwel alles waar je aan begon altijd wel weer de gedachten van de ander kruiste. Soms bewust en soms min of meer bij toeval. En soms tegelijk met dezelfde woorden. Telepathie? "Zullen we…?"

Neem het voorbeeld van bovenstaande foto. Dan zei mijn Rietje: "Ik ga een stukje lopen met m'n rollator". Je leest het goed: dit is nog niet eens zo heel lang geleden. Soms voegde ze daaraan toe: "Ik bel je wel waar ik zit". Ook de lente van dit jaar nog. Het aan mij overlatend of ik daar dan ook naartoe zou komen. Wat ik dan bijna altijd deed. Glaasje wijn. Soms een hapje erbij.

Ik bedenk me nu dat we dan ook altijd wat te praten hadden. Kom daar nu eens om. Ergens op een terras gaan zitten en een gesprek beginnen. Rietje deed dat altijd. Deel van haar protocol. Ze probeerde het niet; ze deed het gewoon. Ze zag altijd wel een aanleiding of onderwerp om met iemand over te praten. Een hond, een kind, een kapsel, bloemen, de menukaart, noem maar op.  En de ander reageerde dan altijd positief. Die uitstraling had ze nu eenmaal. De spontaniteit zelve. Zonder een greintje gêne. Soms kon ze van die dingen zeggen waarvan je dacht dat iemand dat wel eens shockerend zou kunnen vinden. Te nieuwsgierig of te opdringerig. Maar nee hoor, dan verbaasde het me wel eens dat een tot dan toe volkomen onbekende het kennelijk prettig vond om daar eindelijk eens met een ander over te kunnen praten. Ook al was dat een volkomen vreemde die waarneembaar wel spontaniteit, vertrouwen en oprechte belangstelling uitstraalde. We hebben er niet zelden goeie bekenden aan overgehouden.

In de loop van de afgelopen éénenveertig jaar heb ik daar natuurlijk wel een tik van mee gekregen. Tegenwoordig lanseer ik ook niet zelden ongevraagd een opmerking. Tachtig procent antwoordt altijd wel iets. De rest is z'n hoorapparaten vergeten.

Maar in je eentje aan een horeca tafeltje gaan zitten? Ik heb het de afgelopen vijf weken éénmaal gedaan. Kwam terug uit Friesland en wist dat ze bij een restaurant in Laren iets lekkers maakten dat op de kaart stond als Lasagne van Asperges. Mèt Rietje koos ik daar meestal voor. Nu smaakte het me niet meer. Nog even en ik raak ook smartphone verslaafd. In de horeca bedoel ik. Je moet toch wat…

Dan maar lekker helemaal niks doen. Of verhaaltjes verzinnen zoals dit. Een goed idee is nooit weg. Heb jij soms een suggestie?
Voor mìjn nieuwe vrije tijd?

10 augustus 25