Werken in de bejaardenzorg? Mijn diepste buiging

Hoe het ook zij, Rietje en ik hebben leuk geleefd. En liefdevol. In elke zin van dit woord. Dus kies maar wat jouw opvatting daarvan is en wij hebben dat ook gevoeld en mee gemaakt.

Maar geluk en succes leveren altijd afgunst op. Van lieden die niets anders doen dan naar roem en status streven. En vinden dat je zo snel mogelijk een Rolex moet kunnen kopen. En een Audi of een BMW. En daarbij over lijken mag gaan. In werkelijkheid desnoods. Zelfs sommige nazaten doen dat.  

Talent is niet erfelijk zover ik weet. IQ soms wel want áls ik dat heb dan is het van m'n vader. Ik denk dat ook hij dit aanvankelijk nooit heeft beseft. Wat hij ook uitvond, creëerde of schreef, hij genoot er wel van maar vond zichzelf doodnormaal. Bleef de zorgzame mantelzorger voor mijn moeder die al jong MS had. En kocht om háár hun eerste Opeltje. Hij vond en leerde me dat iedereen gelijk was, maar dat we niet allemaal de kans kregen die hij of zij verdient. 

Dat heb ik ook heel lang gedacht. Maar kwam er pas laat achter dat dit niet helemáál waar is. Sommige lieden met weinig of geen last van een geweten zijn schildpadden die een haas willen inhalen. In theorie kan dat wel maar het lukt nooit. En dan worden ze vals. 

In plaats van wat anders te proberen. Zoals werken met mensen die het nòg slechter vergaat. Qua lichaam en/of geest. In een Verzorgingshuis bijvoorbeeld. Nu ik die zorgverleensters en -verleners aan het werk zie, weet ik dat het begrip 'roeping' nog bestaat. Zelfs in deze keiharde wereld. En voor hen maak ik de diepste buiging die mijn leeftijd mij nog toestaat.