Liever dood dan met één poot

In antwoord op uw schrijven

Beste mevrouw Van Zijl,

Wat ìk je eergisteren al had willen vertellen over oud worden en oud zijn is, dat de angst voor dood zìjn sterk afneemt. In ruil voor de angst voor hoe ga ik dood. Boven de tachtig is dat nogal actueel. Dat snap je.

Zou je een been moeten missen op je veertigste, dan revalideer je je een slag in de rondte om zoveel mogelijk een 'normaal' leven te kunnen blijven leiden. Er bestaan zelfs protheses waarmee je wedstrijden kunt winnen.  Of moet je er daar meteen twee van nemen? 

Op onze leeftijd is dat geen dilemma meer. Althans niet bij mij in elk geval. Immers, je moet binnenkort tòch. Dus waarom niet meteen als je binnenkort toch onder zeil… o sorry… dood gaat? 

 Scheelt ook aanmerkelijk in tijd en kosten. En niet zo’n beetje ook. Geen operatie, geen protese, geen verpleging, niet nog meer pijn dan je dan al hebt. Geef die kunstpoot maar aan een kind dat nog een heel leven voor zich heeft. 

O ja, er komt dan ook nog een heel appartement vrij. Als jij het wilt zal ik een goed woordje voor je doen. Nee, niet nádat… ervoor. Mooie omgeving en toch vlakbij het centrum. Eigen parkeerplaats. Uitstekende verzorging. 

Daarmee ontloop ik dan niet alleen een hoop gedoe in een ziekenhuisbed en bij de revalidatie, maar ik bent ook af van m’n overgebleven angst. Namelijk: HOE ga ik dood? Want de angst voor ziek zijn, hevige pijn en onmacht heeft de overhand gekregen boven het wanneer. Hoe eerder hoe liever denk ik dan!

Om mijn nek hangt al heel lang zo'n penning met "Verboden mij te reanimeren", terwijl ik een paar decennia geleden mezelf desnoods naar zo'n AED-apparaat zou hebben gesleept. Dat dat niet kan in die situatie - als je daar onverwacht ademloos ligt te zijn - dat snap ik ook wel, hoor. Maar het geeft de ommekeer in angst weer naarmate je ouder wordt:  
Dan liever meteen dood.

Magere Hein een handje helpen door euthanasie is dan ook een serieus te overwegen uitweg. Zo hou je zelf de regie tot bijna in de oven. Op één dag na geloof ik. Dat moet. Want stel voor dat je toch weer wakker wordt… Die gok zal ik dan wel moeten nemen. Maar van voorgangers hoor je niks dan goeds. Nee niet van hen zelf. Als dat zelfs achteraf nog kon was meteen alles opgelost. Ook voor wat betreft is er er nou wèl een hiernamaals of is dat er niet? 
Nee, ik doel op de ervaring van de achterblijvers. Ze zeggen dat de rouwperiode korter wordt. Zul jij geen last van hebben, toch?

Met zo'n tevoren afgesproken prik met waar, wanneer en hoe laat precies, ontloop je een heleboel onbekende narigheid die je "vroeger" koste wat kost wel had willen ondergaan om als-je-blieft nog wat te mogen blijven leven, maar die je nu mooi kunt ontlopen.

Toegegeven: het is en blijft theorie. Veel kandidaten schijnen hun mening toch te herzien als het puntje bij het paaltje komt. Maar in mijn geval zie ik niet in waarom. Zoals gezegd: dan ben je meteen overal vanaf… ja ook van jou.

Ik hoor of lees het wel als je verder nog vragen hebt. 
Niet te lang mee wachten, hè.
Ik begin bijna haast te krijgen!