Voor schrijver kun je niet leren.
Daar heb je het talent voor meegekregen. 
Gratis en voor niks. ‘t Voelt als een groot geschenk. 
En niet één geschenk maar meerdere.
Een combinatie van gaven die je hebt of niet.
Alleen dan word je er beter en beter in.
Mits je er steeds meer mee doet.

Het begon zo…

Vrienden van goede wil raadden me aan mijn eigen bureautje te beginnen. Zo gezegd zo gedaan. Met welgemeend vertrouwen in mijn talent. Ook zonder geld. Ze hadden gelijk: zelfs dát lukte.

Een teksten-schrijver kon ik toen nog niet betalen. Dus schreef ik die voor m’n eerste klanten maar zelf. Zij vonden dat prima want ze bereikten het doel dat ze voor ogen hadden.

Geen betere voorspraak dan resultaat.

Meer klanten kwamen en ze werden steeds groot, groter, grootst.
Als ze dat al niet waren.

Toen begon ik er eindelijk ook zelf in te geloven.
Waarin dan?

Dat ik bleek te kunnen schrijven wat men écht nodig had om gewenste doelen te bereiken.
Artikelen, interviews, advertenties, folders, brochures, commercials, columns, voorlichting, scripts, hele campagnes, noem maar op. Maatschappelijke informatie waarin de journalisten helaas tekort schieten. Omdat ook zij hun persoonlijke belangen voorop stellen. Net als politici.

Ideeën krijgen en plannen maken moet vanzelf gaan.
Anders valt er met schrijven niets te bereiken. Dan wordt het nooit meer dan een gebrekkige techniek. Iets wat nu elke computer kan.

Ooit zei Paul Bauduin tegen me: 

“Wij schrijven wat anderen wíllen schrijven maar zelf niet kunnen”. 

Dat was precies wat het is. En dat zelfs met Ai niet kan. Ik zeg liever Ci. Computer Intelligentie. Omdat die gebonden is aan elektronica. Terwijl ons brein ook gebruik maakt van chemie. Zelfs mijn eerste audio-visual scripts hadden meteen het gewenste effect. Waren anno 1978 effectiever dan Ai nu kan zijn. Vooral dankzij het gebruik van beeld, tekst en geluid. Dat had Paul nog nooit hoeven doen. Omdat de techniek nog niet zo ver was. Dat denk ik nu. Internet was gewantrouwde tovenarij. En de mobiele telefoon een ondenkbare illusie. Voorbehouden aan schrijvers van Sciencefiction. Ofwel fantasie die steeds maar weer door de werkelijkheid wordt achterhaald.

Hoe meer ervaring des te effectiever worden je teksten, columns, scripts, artikelen en verzinsels. Je brein knoopt alles aan elkaar. Duizend maal sneller dan het licht. Informatie opslaan (briefing), alles wat je eerder hebt geschreven (ervaring), ontelbaar veel plannen en zeeën vol nieuwe ideeën. Allemaal gekregen, overdacht en weer verworpen. Op één, twee of drie na. En dat allemaal binnen honderdsten van seconden.
Blijft over de uiteindelijke tekst waarmee je kunt bereiken wat je bereiken wilt.
Of wat men wil want daar word je tenslotte voor betaald. Meestal… 

Zo kwam dan uiteindelijk van het één het ander.

En nu doe ik het voor m’n lol. En als ik iets van lang geleden teruglees denk ik niet zelden: 
Hoe ben ik dáár in vredesnaam ooit op gekomen? 

Een paar voorbeelden van eigen verzinsels? 
 
De Doodzieke Prinses 
De Glazen Muiltjes van Piet
Bijten ze nogal? 
Monnikenwerk 
De kleine verleidster 
Ettertje 
De eerzame Chirurgijn 
Slang hou je kop 
Dank u God
Camping Trubbels 
De Slimme Koning van Sprookjesland 
Oom Zebedeus' Project Paleis 
Het vijfde Wiel
De status bedrogen 

       Lees maar…

Hier is het ooit begonnen. Het pand is er niet meer. Dom, dom, dom.
Maar ik hoop er nog een tijdje mee door te kunnen gaan.