Ik heb jullie al eerder verteld van Annelies die niet wilde dansen met een klein mannetje. Maar er wel mee trouwde. Heel verstandig van Annelies. Wat dat met de Willem Barendsz te maken had? Alles. Want over haar en haar bloedmooie zusje Loes valt best wel wat meer te vertellen. Als ‘bruggetje’ naar onze primaire levensbehoeften in de jaren...
Ik kom uit de tijd dat een beetje soldaat ook wist wat voetballen was. Uit eigen ervaring, bedoel ik.
"Hé, van Spijk…" (In dienst weten zelfs klasgenoten je voornaam niet).
"Tister?"
"Jij voetbalt toch ook?" Ze zaten met z'n vijven aan de poetstafel.
"Niet meer, enkel gebroken, banden gescheurd. Einde bericht.
Twee seizoenen overgeslagen."
Ik kom uit de tijd dat de PTT nog álle post verzorgde. Brieven, tijdschriften, pakketpost; de hele mikmak. Niet te geloven, toch? Als bedrijf had je daar toen een postbus voor. In het plaatselijk postkantoor.
Het was najaar 1984. Of ik maar naar de Postbank in Amsterdam wilde komen. Voor de introductie van een nieuw product. Een briefing dus....
GE-HÉÉÉFFF A-JJ-T… buldert de sergeant. Gehoorzaam schuift zijn nieuwe klas fillers de hakken tegen elkaar. We weten meteen wat hij nu gaat zeggen: “Dat leek nėrgens op. Dus… Pla-háá-ts Rrrust.”
We schuiven de rechter voet wat naar links. Dat heeft hij ons zelf geleerd. “Opnieuw en nu goed. Ge-héééfff A-JJ-T… We vragen ons af waarom hij...
Er lag een brief in de bus. Met treinkaartje en al. Of ik op me op 1 februari 1959 maar wilde melden bij station Ede-Wageningen. Er was geen ruimte voor overleg. Inspraak was nog niet uitgevonden. Op het stationspleintje stonden van die groene drietonners met de achterklep open en houten banken in lengterichting. Het was de laatste keer dat we...
Ik zie hem nog zitten die eerste keer. Nu al bijna een halve eeuw geleden. Daar helemaal achter in het theaterperspectief van zijn langwerpige, ietwat protserige directiekamer op Hoog Catharijne.
Hetgeen me vorige week in dat 'keurige' hotel overkwam, is dusdanig gênant dat ik het alleen aan jou durf te bekennen in de wetenschap, dat dit geheim onder ons blijft. Doch oordeel zelf maar.
We reden door een vredig slapend dorp. Dat kon niet anders als we naar de kazerne terug wilden. En dat wilden we graag. Erg graag. Douchen en slapen. Maar zo ver was het helaas nog niet. Plotseling werd de stilte ruw verstoord door een paar harde knallen. Even later nog één. En nog één. Een gebiedende stem uit het duister...
Mijn vader werd directeur van de Gasfabriek in Gorinchem. Ik heb het over 1949. Vier jaar na de Grote Oorlog. De bedoeling was om die fabriek te moderniseren. Nieuw aan te schaffen installaties werden in Gorinchem getest en - indien ze voldeden - ook geïnstalleerd in de bestaande fabrieken in Indië, Suriname en op de Antillen. Dat ging allemaal...
Omdat hij mij achterop reed en ik zeker al een halve minuut stilstond, kwam de aanrijding volstrekt onverwacht. 't Eerste wat ik dacht, was: "O jé, m'n enkels zitten bekneld...". Mij vervolgens bewust wordend van de onverwachte pijn, draaide ik moeizaam m'n hoofd en bovenlichaam een kwartslag.
Het ettertje blikte triomfantelijk omhoog vanachter...
Ik kom uit de tijd dat er jaarlijks nog heel wat vuurwerk over de toonbank zou gaan voordat het eerste exemplaar z'n intrede deed. Misschien zaten Bill Gates en Steve Jobs nét niet meer op de kleuterschool. Maar verder dan hun knutselschuurtjes waren ze ook nog niet. Naar ik pas veel later begreep.
Wie blijven er nou stilstaan op een spoorwegovergang voor een trein die niet meer stoppen kan? Althans niet op tijd. Extinction Rebellion doet dat toch. De bestuurder wìl op tijd stoppen maar kan dat onmogelijk voor elkaar krijgen. Hij remt wat hij kan.
Maar kan-niet is kan-niet; ook al heb je nog zo’n hekel aan elkaar. Dan zeker niet....
Toen ik op school zat dacht men van andere beschavingen nog wat te kunnen leren. Zo was Aristoteles (350 voor Christus) de laatste mens die alles wist wat er toen te weten viel. Die alle, in Griekenland beschikbare, kennis in huis had. Ruw gezegd. Dus nog zonder iets te weten van andere werelddelen dan Europa. Hadden we dat maar zo...
Een Chinese Bond-Girl in Bikini dus. Zo verleidelijk als Venus zelf. Maar volgens de Hollandse Handels Elite bespioneert ze ons via elk door Temu geleverd product. En de politiek is het daar natuurlijk mee eens. Ze schijnt te spioneren voor de Chinese KGB. Zegt en schrijft men. Ik vraag me alleen af wat ze van me te weten...
Het is zeker niet de bedoeling dat dit een medische rubriek wordt. Die zijn er genoeg voor ouderen. Ik schrijf het op voor hen die dit ook overkomt. En omdat het een zeldzame aandoening is. Extreem pijnlijk dat wel. En hopeloos lijkt. Maar niet is. Zodra je weet wat je hebt, kun je er vanaf komen. In één dagbehandeling.
Dacht je dat men in het jaar 1955 elkaar niks te vertellen had als de één in Noordholland woonde en de ander in Limburg? Het is heel waarschijnlijk dat ze allebei thuis nog niet over een telefoon beschikten. Of tenminste één van hen niet. Een abonnement was niet goedkoop en enkele maanden met spanning uitkijken naar de aansluiting was...
Ik weet het. Wij hebben ongekend veel geluk gehad. Dit, in onze beleving luxe appartement, is de samentrekking van twee bejaarden woningen uit een negentiende eeuws verleden. Maar met de onderliggende twee etages kan men echt niet verder de twintigste eeuw in. Zulke kleine kamers.
Het is niet de eerste keer dat de grootste democratie op aarde schudt op z'n grondvesten. Maar dat de Pers de geschiedenis vergeet en de kiezer dus van niks weet, dat is helaas ook volstrekt normaal. Ditmaal vermeerdert met de verwarring die we de Social Media noemen.
Zelf heb ik een fantastische jeugd gehad. M'n tanden en kiezen niet. We woonden namelijk boven een fabriek waar toffees en zuurtjes werden gemaakt. En ik had daar vrij toegang. Ik herinner me nog dat er een soort van warme, roze slang met witte streepjes eerst uit een gat werd geperst om vervolgens op een lopende band terecht te komen....
Het heette een scooter te zijn. En daar had hij dan ook de voordelen van. Maar eigenlijk was het een verkapte motor. Met nogal wat veilig camouflageplaatwerk er omheen. Grote brede wielen en een 200 cc motor. Dat zijn vier snelbrommers in één jas. Je kon er hard mee, maar wat had je daaraan. In die tijd dan. Maximaal zo'n...
Die groep - voortgekomen uit de 'harde kern' op de voetbaltribunes - is nu nog te overzien. Pak ze aan. Nu het nog kan. Of nog even met begrip òf direct met straffen die ze misschien juist wèl begrijpen: eenzaamheid, afzondering, geen kans meer om waar dan ook op los te slaan. Laten we proberen hen op alle mogelijke manieren...
Ik hoor of lees nooit meer iets over rotjes, voetzoekers of gillende keukenmeiden. Dat was namelijk het vuurwerk voor amateurs van nog niet zo lang geleden. Want amateurs zijn we op dat gebied allemaal. Behalve ook nog een Bengaalse pot voor prachtig gekleurd licht en een eenvoudige vuurpijl was er voor de burger van toen niks zwaarders te koop....
Zoals de kans krijgen om te komen wonen waar we het nu al bijna twee jaar erg naar ons zin hebben. In een aanleun-appartement bij een zorgcentrum voor ouderen. Maar we leunen niet aan-, maar er bovenop. Waardoor we dezelfde liften gebruiken, door de gemeenschappelijke ruimte lopen en langs de receptie naar buiten gaan. Of naar binnen natuurlijk. En...
Ik kom uit de tijd dat we nog hoepelden. Wat dat was? Nou gewoon: buiten spelen met een oud fietswiel zonder spaken en een stokje. Je rolde dat wiel voor je uit en hield het op gang met dat stokje. 'n Beetje sturen kon je d'r ook mee. Of dat leuk was? Ja, dat vonden we leuk! Je...
Ik kom uit de tijd dat alle kerken nog vol stroomden op zondag. En soms ook door de week. Maar de kerkgangers waren het lang niet altijd met elkaar eens. Daarom had zowat elk bijbelhoofdstuk een eigen kerkgebouw. Toppunt van kleinzaligheid? Er scheen zich ooit een Genootschap te hebben gesplitst vanwege de tot nu toe nog niet beantwoorde vraag: ...