Ik kom uit de tijd dat honderd gulden vergelijkbaar was met een miljoen anno 2024. Dat voelde als welzijn, bedenk ik me nu. Ene Berend Boudewijn was toen de bekendste man van Nederland. Hij leeft nog geloof ik. Zijn vrouw Martine Bijl niet meer. Berend mocht die HOOFDPRIJS elke zaterdagavond weggeven. Plus een platenspeler, een snelkookpan, een...
Toen hij mij leerde kennen was mijn vader technisch ambtenaar bij het G.E.B. van Rotterdam. En - naast zijn beroep zoals zo vele goed opgeleiden in die tijd - reserve officier. Toen ik hém leerde kennen was hij dat nog steeds. Hij was bovendien zeldzaam integer. Als iemand hem vroeg: "Wat stem je?" Dan zei hij: "Dat is geheim...
Niet eens zo erg lang geleden, in een land hier tamelijk ver vandaan, woonde een koning, die alles deed om zijn volk vrede en welvaart te schenken. Want dan zou iedereen gelukkig zijn. De koningin (die ook heel verstandig was) merkte wel eens voorzichtig op dat gouden koetsen, droomhuizen en speeldozen niet hetzelfde waren als GELUK. Hoewel hij...
"Papa... Kees is nog steeds weg..." Een heel dun stemmetje 'beamt' me binnen één seconde van Amsterdam naar Vleuten. Mijn wanhopige dochtertje heeft aan onze receptioniste Henny gevraagd: "Mag ik papa alstublieft?" Zo'n verzoekje heeft voorrang hier.
Waar ik mij - zelf ook al boven de tachtig - nog maar af en toe tussen bevind, is een generatie van oude mensen in alle stadia van breekbaarheid. Op weg naar een onontkoombaar uiteinde. Vergetelheid. Misschien is dat nog het allerergste: te moeten verdwijnen alsof je er nooit bent geweest. En dus ook niets hebt betekend. Maar zo is...
Ooit werd de tram nog staande bestuurd. Jawel, een trambestuurder van de Rotterdamse Elektrische Tram zat niet, hij deed zijn werk STAANDE. Ik denk dat ze Jaap Kooiman (Gerard Cox) dáárom op de bus hebben gezet. Hij wilde of kon vast niet zo lang staan. En misschien ook, omdat hij in een bus ook echt wat te sturen had.
Ik kom nog uit de tijd van secretaresses met IBM bolletjes-schrijfmachines. Die werden gevolgd door de VideoWriter van Philips. Nooit van gehoord zeker? Dat was eigenlijk de eerste, simpel te bedienen tekstverwerker. We hadden er twee van. Je snapte binnen vijf minuten hoe het moest en ook kon corrigeren voordat er werd geprint. Daarmee ging de...
Ik kom uit de tijd dat de melkboer nog dagelijks aan de deur kwam. Vandaar die flauwe grappen? Inderdaad, vandaar die hij-lijkt-op-de-melkboer-grappen. DNA was nog niet ontdekt. Bovendien, de goede man pakte eerst de lege statiegeldflessen met het nieuwe briefje, zette er volle voor terug en noteerde het verschil in z'n A6-boekje. Met een blauw...
Ons stadje had nog echte stadswallen. Helemaal rondom. Met op elke kromming zo'n vestingachtig bouwsel, waar vanaf je makkelijker met pek en hete olie kon gooien op spanjolen, fransozen, schobbejakken en ander toenmalig gespuis. En ook schieten natuurlijk. Aanvankelijk met kruisbogen en later met van die grote, ronde kogels. Alleen toen de Germanen...
Schrijf je één artikel over Gorbatsjov, word je meteen gevolgd door Poetins' computers. Lekker is dat. Fijne kerstgedachte. Wat ik écht denk over Poetin heb ik maar wat afgezwakt. Ben veel te gemakkelijk uit de stuffen op deze leeftijd. Daar is geen cobra voor nodig.
Elf maart negentienvijfentachtig. De Sovjet-Unie, waarin iedereen werk had maar niet werkte - en dus ook niet productief was - bleek vrijwel failliet. Dat was de erfenis die de laatste President en Partijvoorzitter, Michail Gorbatsjov, in de schoot geworpen kreeg. Bij hem ging het niet om de macht maar om de mensen. Dat was nieuw daar (en is nu...
… ben afgegaan als danspartner. Dat overkwam me op een reünie van school. Ondanks mijn gala-uniform als reserve luitenant der tweede klasse, sprak Annelies - nota bene uit mijn eigen klas en dansschooljaar - de voor mij historische woorden: "ik dans niet met kleine mannetjes." Daar had ik, gek genoeg, totaal geen moeite mee want ik hield van haar...
In het Land van Honing was besloten dat alle mensen hersens hadden. De patholoog anatoom had dat 't eerst ontdekt. Doch daar het in zijn professie altijd om personen ging die reeds aan 't hemelen waren, had men niet voetstoots durven aannemen dat het bij de levenden ook zo kon zijn. Laat staan bij àlle burgers.
Met roken was het eigenlijk net als met hele repen chocola eten: 't was niet goed voor je, maar zo erg slecht nu ook weer niet. Van chocola werd je dik en van roken ging je uithoudingsvermogen er niet op vooruit. Sporters konden dus maar beter niet te veel roken. En verdiende je vader een beetje goed, dan beloofde...
Tijdreizen lijkt me helemaal niks. Want wanneer gingen ze nou in bad in verre en nabije Oude Tijden? Ja, Archimedes was aan het zwemmen toen hij er achter kwam wat wel en niet in water kon drijven. Hij ontdekte het "soortelijk gewicht". Naakt naar huis hollend riep hij alsmaar "eureka, eureka."
Mijn moeder speelde piano. Elke dag. Soms uren achter elkaar. Chopin, Beethoven, Bach… noem maar op. Da's niks voor een jongetje dat eigenlijk naar de kleuterschool hoort te gaan. Maar dat ging ik niet, want het was oorlog. Als ze speelde dan bewogen haar hoofd en schouders alle kanten op. Dan leek het alsof de muziek haar al het andere...
Hoe het ook zij, Rietje en ik hebben leuk geleefd. En liefdevol. In elke zin van dit woord. Dus kies maar wat jouw opvatting daarvan is en wij hebben dat ook gevoeld en mee gemaakt.
In de jaren '70 waren mijn kantoor en audiovisueel productiebedrijfje gevestigd in een bijzonder pand aan de Vecht tussen Loenen en Vreeland. Op een steenworp afstand van de "Gooise Matras". Alwaar tal van bekende Nederlanders met ervaring in het inspreken van commentaar, dialogen en zelfs radiohoorspelen inhuurbaar waren. Voor muziek, video en TV...
Sinterklaas dreigt zijn status als multinationaal werkgever te verliezen. Anders is hij slavendrijver. Hoe dom en kortzichtig wil je het hebben? Zelf heeft hij - naar wij terwille van de kinderpret dienen te geloven - een hagelwitte baard en een leeftijd van ver voor de middeleeuwen. Dat kan alleen in sprookjes die daardoor tijdloos zijn geworden....
Als het mooi weer was dan. Het zand is er nog. Kijk maar. De rest niet meer. Zelfs geen jonge mensen na het uitgaan van hun school. We hadden nog geen smartphone toen. Misschien waren we juist daardoor zo zorgeloos gelukkig en besef ik dat nu pas. Zorgeloos. Er zijn maar 9 letters nodig om het Grote Verschil te kunnen...
Het is nacht tussen drie en vier. Dan lig ik altijd een uurtje wakker. Of langer. Niet als gevolg van een sanitaire stop, maar vanwege creatieve hersenspinsels die 's nachts onbeheersbaar in mijn brein te hoop schijnen te lopen. Wanhopig zoekend naar een uitgang. Anders gezegd: ik werk in mijn slaap. En om die weer te kunnen hervatten...
Dàt is me wat… Je bent oud en je wilt nog wat. Sneeuw. En niet zo'n klein beetje graag. Nee, liefst een heel dik "pak". Zoals vroeger elk jaar wel één of twee keer. Maar vroeger is niet meer. Dat weten we maar al te goed. Zo kort voor ons Grote Afscheid.
Ik kom nog uit de tijd dat mijn oma met pijn en moeite 71 werd. Een fikse griep werd haar noodlottig. Mijn grootváder ging linea recta naar Huize Avondzon. Dat hoorde zo in die tijd. De één ging dood, de ander naar Avondrood. Opa was 82 toen hij daar zonder breukband uit z'n bed kukelde. Dat werd je noodlottig...
